Η ιστορία της Μαρίας

“Είμαι η Μαρία ετών 44 και μαμά τριών παιδιών. Εδώ και μια δεκαετία σχολαστικά κάνω υπέρηχο και μαστογραφία, χωρίς στην οικογένεια μου να υπάρχει κάποιο ιστορικό που να σχετίζεται με καρκίνο του μαστού.

Το γιατί το έψαχνα τόσο δεν ξέρω να σας το πω, ίσως φοβόμουν πάντα το στήθος μου που ήταν μεγάλο, ίσως ένα προαίσθημα ότι κάποτε θα εντοπιζόταν κάτι κακό. Το προαίσθημά μου αυτό δυστυχώς βγήκε αληθινό και αρκετά νωρίτερα από ότι φανταζόμουν.

Ήταν 6 Ιουνίου του 2022 που στην ετήσια μαστογραφία ο ακτινολόγος μου είπε ότι υπάρχει ένα νέο εύρημα ύποπτο για κακοήθεια, αλλά να μην ανησυχώ γιατί απλά το πρόλαβα. Νομίζω και λέω νομίζω, γιατί αυτό θα επαληθευτεί στα χρόνια που ακολουθούν, ότι είχε δίκιο. Τον Ιούλιο εγχειρίστηκα και αφαίρεσα πράγματι ένα ογκίδιο χιλιοστών, που δεν πρόλαβε να διηθήσει τους λεμφαδένες μου και να κάνει εμφανείς μεταστάσεις στο σώμα μου.

Ακολούθησαν ακτινοθεραπείες το Σεπτέμβριο και από εδώ και στο εξής για πόσα χρόνια -ποιος ξέρει- θα πρέπει να παίρνω το χάπι μου ημερησίως για να καταστείλω τα οιστρογόνα μου, μιας και ο καρκίνος μου είναι ορμονοεξαρτώμενος, κάτι που εκ των υστέρων έμαθα ότι είναι καλό, καθώς τα χάπια θα με προστατεύουν από ενδεχόμενη υποτροπή.

Έτσι πέρασα αυτό το περίεργο καλοκαίρι το οποίο σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ, καθώς ήταν τόσο διδακτικό για μένα. Τόσες γνώσεις, τόσα συναισθήματα, τόσες εμπειρίες! Στο άκουσμα της κακοήθειας τα συναισθήματα και στην περίπτωσή μου ήταν απογοήτευση, οργή, αλλά και φόβος για τη συνέχεια. Την ίδια ακριβώς στιγμή όμως αισιοδοξούσα ότι αν κάνω όλα όσα προστάζει η Επιστήμη θα τα καταφέρω ή μάλλον θα τα καταφέρουμε μαζί.

Δεν ξέρω γιατί συνέβαινε αυτό, ίσως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ίσως για όσους πιστεύουν στο θεό ήταν μια θεία δύναμη που μου έλεγε να συνεχίσω και όλα θα διορθωθούν. Σε αυτό το δύσκολο σημείο της ζωής μου ναι άφησα στην άκρη το συναίσθημα και πρόταξα τη λογική. Άλλωστε πάντοτε ήμουν πρακτικός άνθρωπος. Συνέχισα τη δουλειά μου και δεν την άφησα ποτέ ακόμη και όταν η κόπωση που έρχεται από τις θεραπείες με κατέβαλε. Η δουλεία μου και η οικογένειά μου ήταν τα στηρίγματά μου!

Σήμερα μπορώ να πω ότι είμαι ξανά δυνατή σωματικά, αλλά περισσότερο ψυχικά. Τώρα συνειδητοποιώ πόσο σημαντική ήταν η πρόληψη στην περίπτωσή μου. Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αμελούσα τη μαστογραφία μου ή τι θα γινόταν αν οι γιατροί μου είχαν κάνει μια λάθος διάγνωση. Για αυτό παράκληση σε όλες σας να αγαπάτε τον εαυτό σας και να τον ΦΥΛΛΑΤΕ.

Μην καθυστερείτε τις εξετάσεις σας. Φροντίστε να έχετε εσείς τον πρώτο λόγο στη ζωή σας! Η Επιστήμη έχει κάνει άλματα στην περίπτωση του καρκίνου και για αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τους γιατρούς μας και εγώ προσωπικά για τη γιατρό μου και την ομάδα της. Όμως συν Αθηνά και χείρα κίνει έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες και είχαν δίκιο. Ας βοηθήσουμε τους γιατρούς μας προστρέχοντας έγκαιρα σε αυτούς, νωρίς, στην αρχή της πάθησής μας για να είναι διαχειρίσιμη η βλάβη της υγείας μας.

Για το τέλος εύχομαι σε όλες και όλους μας ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, μια ευχή που πριν έλεγα μηχανικά, αλλά πλέον καταλαβαίνω τη μοναδική της αξία.”